สมัยผมจบอนุบาลสองใหม่ ๆ คุณพ่อป่วยหนัก จนทำให้คุณแม่ผมต้องส่งผมไปอยู่กับคุณยายที่กรุงเทพ
และเรียนต่อระดับชั้นประถม1
ในครั้งนั้นคุณยายท่านยังเป็นคุณนายผู้ว่าฯ จำได้ว่าตอนนั้นคุณตาของผมรับตำแหน่งเป็นผู้ว่าราชการ
จังหวัดหนองคาย เนื่องด้วยหน้าที่ของภรรยาผู้ว่าราชการจังหวัด ทำให้คุณยายต้องออกสังคมบ่อย ๆ
และรู้จักผู้คนมากมาย ทำให้ผมได้มีโอกาสเดินทางไปสังสรรค์กับคุณยายบ่อย แม้จะจำเรื่องราวไม่ได้มาก
แต่สิ่งที่ผมจำได้ดีคือบรรดาเพลงที่คุณยายมักจะฟังระหว่างนั่งรถไปหาเพื่อน
ตอนนั้นคุณยายจะมีเพื่อนสนิทอยู่ท่านนึงอยู่แถวฝั่งธน แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าบริเวณไหน
จำได้อย่างเดียวว่า เพื่อนของคุณยายท่านนั้นทำขนมไทยด้วยครับ ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง
ผมหยิบมาชิมระหว่างคุณยายทำขนมเรียกว่าอิ่มแปร้เลย และเป็นเหตุให้ผมชอบรับประทาน ขนมหวาน
จำพวกเม็ดขนุน ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ตั้งแต่นั้นมา ปัจจุบันขนมไทยหาอร่อยทานยาก
โดยมากจะหวานจนเหมือนกับน้ำตาลทั้งขวดโหลหกใส่ บางเจ้าใส่เข้าปากแล้วรู้สึกถึงคาวไข่
จนแทบจะไม่อยากกลืน เพลงหนึ่งที่จำได้ตอนคุณยายฟังคือเพลง "ครวญ" ซึ่งปัจจุบันผู้เขียน
กลายเป็นคนที่ชอบฟังเพลงเก่า ถ้าจำไม่ผิดที่เคยฟังครั้งแรกจะเป็น คุณลุง "ชรินทร์ นันทนาคร"
ขับร้องไว้ แต่โดยส่วนตัว ชอบพี่ตู่ นันทิดา แก้วบัวสาย นำมาขับร้องใหม่ (ไม่ทำให้ดูเก่าแก่เกินไป)
ฟังแล้วเข้ากับบรรยากาศสบาย ๆ ของกรุงเทพมหานครเมืองฟ้าอมร เมื่อประมาณ 25 ปีก่อน
ไม่ขอบอกนะว่าตอนนี้ผู้เขียนอายุกี่ปี ฟังตอนตะวันโพล้เพล้ มองไปข้างหน้าเห็นพื้นน้ำเป็นสีแดง
เหลือง ทอง (ชักไม่แน่ใจว่าตาตัวเองบอดสีหรือเปล่า) พร้อมกับคลื่นเล็ก ที่เกิดจากบรรดา
เรือข้ามฟากน้อยใหญ่ สมัยก่อนรถเรือก็ไม่พลุกพล่านถึงขนาดนี้ ดูแล้วเวิ้งว้างดี
เมื่ออยู่ริม ฝั่ง ชล ฉันยล ทุกยาม
เย็นพักในร่มเงา ไม้เอนฉัน มอง เห็นนก บินกลับรัง
ตะวันใกล้จะ ลับ แล้วเห็นเรือแจว อยู่ ริม ฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญ แต่ครวญครวญหา น้ำตา หลั่ง
จึงร้องสั่ง อา ลัย
เฝ้าแต่ครวญ สั่งคำ แม้เรือ ลอยลำ ไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ ขอเรือ นำเธอมาให้ที
ตะวันใกล้จม แผ่นน้ำ สายชลงาม ดังกำ มะหยี่
โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนี้ แสงพลันริบหรี่คงริบหรี่ เช่น เรา
เฝ้าแต่ครวญ สั่งคำ แม้เรือ ลอยลำไปพบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือ นำเธอมาให้ ที ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำ
สายชลงาม ดังกำมะหยี่โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนี้
แสงพลันริบหรี่คงริบหรี่ เช่น เรา...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น